Gewoon zijn is al moeilijk genoeg.
In de afgelopen jaren werd ik steeds heen en weer geslingerd over wie ik eigenlijk ben. Een deel in mij streefde het beeld na van de “succesvolle ondernemer” die haar weg opmaakt naar een imperium en een ander deel wilde rust, geen poespas en genieten van het leven. Ik vond dat ik eerst die succesvolle (lees: rijke) ondernemer moest worden, zodat ik daadwerkelijk kon genieten van het leven. Het moge duidelijk zijn, dat deze instelling me niet verder heeft geholpen. De realiteit is dat we tot voor kort de afgelopen 3,5 jaar hebben geleefd met een uitkering en van ons spaargeld. In de tussentijd was mijn man actief op zoek naar een baan en hield ik me bezig met…niks.
Hoewel dat laatste natuurlijk niet waar is, voelde ik diep van binnen voelde schaamte en schuld. Ik voelde me een loser, omdat ik wellicht andere keuzes had moeten maken in mijn jongere jaren. Had ik misschien meer lef gehad, dan had ik in het buitenland gewerkt. Hoewel ik weet dat ik niet meer voor een werkgever wil werken en me volledig toegelegd heb op het ondernemerschap, vond ik het moeilijk om daadwerkelijk voor mijn keuze te staan.
Laten we eerlijk zijn: ik kon de wereld niet laten zien dat ik een succesvolle ondernemer was dus had ik gefaald.
Ik streefde echter een beeld na van iemand die ik dacht te moeten zijn. Nog steeds probeerde ik iemand te zijn die niet klopte met wie ik ben. Dat verwarde mij.
In de tussentijd had mijn man de ene afwijzing na de andere te incasseren. Uit wanhoop en angst, riep ik dat ik ook ging solliciteren, maar wat ik moeilijk vind om uit te leggen is waarom ik het niet heb gedaan. Ik was nog steeds op zoek naar mijn “schatkist” waarmee ik eindelijk overvloed en voorspoed kon aantrekken. Mijn man benadrukte ook dat het geen oplossing voor mij was om voor een werkgever te gaan geven. Integendeel.
Maar hoever ga je om dit vast te houden?
Ik denk dat ik de urgentie moest voelen om echt eerlijk naar mezelf te kijken. Ik voelde in alles dat ik snakte naar mijn eigen bodem om van daaruit verder te bouwen. Aan mezelf, aan mijn gezondheid, aan ons thuis en ons gezin. Ik wilde de vrijheid om er voor onze puberzoon te zijn wanneer hij thuiskomt. Ik wil de vrijheid hebben om te kunnen zijn die ik ben, zonder mezelf voor de gek te houden.
Totdat het kwartje viel: de dingen waar ik blij van word, dát zijn mijn schatten.
Mijn schatkist bleef zolang op slot. Bang voor onrecht of dat er iets van me wordt afgepakt. Het mooie is echter dat er helemaal geen sleutel is. Deze schatkist open je niet van buitenaf. Deze open je van binnenuit, wanneer ik er klaar voor ben.
En die tijd is nu gekomen. 😊